No i będzie referendum. A przynajmniej ma być. Jeżeli się jednak zadaje pytanie narodowi (za kupę pieniędzy), to dobrze jest zawczasu wiedzieć, co oznaczają odpowiedzi i co z nimi zrobić. Konkretnie chodzi mi o pytanie:
Czy jesteś za utrzymaniem dotychczasowego sposobu finansowania partii politycznych z budżetu państwa?
Odpowiedź TAK jest prosta - nic nie zmieniać, tak trzymać. Ale co zrobić z odpowiedzią NIE? Czytam na portalach, że referendum dotyczy likwidacji finansowania partii z budżetu. Otóż nie, panowie i panie - dotyczy zmiany. Ja mam święte prawo intepretować odpowiedź NIE jako żądanie podwojenia finansowania, zwłaszcza dla partii mniejszych, odrębnego rozliczania podróży w business class dla prezesów i co mi tam jeszcze przyjdzie do głowy. Zmiana to zmiana i tyle. Ma być inaczej, ale nikt nie powiedział jak.
To oczywiście nic w porównaniu z referendum Gorbaczowa z 17 marca 1991:
Czy uważasz za niezbędne zachowanie Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich jako odnowionej federacji równoprawnych suwerennych republik w których prawa człowieka i wolność każdej narodowości będzie w pełni zagwarantowana?
Tu na dodatek zadano w jednym zdaniu wiele pytań. NIE mogło np. oznaczać: "nie chcę, by były gwarantowane prawa człowieka".
Ale revenons à nos moutons, jak mówią Francuzi, czyli wróćmy do naszych (senackich) baranów. Bystry obserwator zauważy, że przyklepnięcie prezydenckich propozycji, to nie tradycyjne 3*TAK, lecz TAK-NIE-TAK. Pamiętamy efekt książeczki w wyborach samorządowych? Oczywiście możemy od wyborcy oczekiwać pewnej sprawności intelektualnej, ale łączenie referendum z testem na inteligencję nie jest najlepszym pomysłem, jako że w końcu nie wiadomo, co zostało zmierzone.
A morał z tej historii?
Nie pisać zmian w Konstytucji na kolanie.
Ale niestety jesteśmy wciąż w III RP, gdzie logika się stosuje warunkowo i okazyjnie.
