Pamiętacie jeszcze wybory w Austrii? Brunatna fala zalewała Europę, populiści mogli dojść do władzy w ważnym kraju starej Europy. Oprócz walki z tym trendem można było jeszcze próbować go zrozumieć. Ale po co? W decydującym momencie znalazł się worek ze słusznymi głosami i na kwadrans przed końcem liczenia właściwy kandydat wyszedł na prowadzenie.
I co? I nic. Europejczycy, nic się nie stało! Można dalej spać spokojnie. Teraz nastąpił Brexit. Prawdopodobnie zaskoczył wszystkich, włącznie z inicjatorami. Gdyby było kilka procent w drugą stronę, znowu nie byłoby żadnego wstrząsu - Europejczycy, nic się nie stało! Ale wygrała opcja wyjścia. Czy przynajmniej to doprowadzi do otrzeźwiającego wstrząsu? Wygląda na to, że nie. Juncker et consortes zwalają winę na innych i wypychają problem z świadomości. Zachowują się jak brutal, który nie rozumie, dlaczego żona go opuściła.
Czy mają jakiś plan? Niech rebelianci idą w diabły, byle szybciej! To wszystko. Czy coś może otrzeźwić Junckera? Chyba solidny odwyk, ale na to może być za późno. No i co z nim zrobić? Król Claude Pijak na swoim dworze poklepuje swoich dworaków jak konie, ci się głupkowato uśmiechają. Kaligula z niego nie jest, raczej sam jest Incitatusem. Ale jest zagrożeniem dla Europy. Nie widać żadnej cywilizowanej procedury, za pomocą której dałoby się ten cyrk zastąpić rozsądnym kierownictwem. Ale skąd w tych kręgach znaleźć kogoś rozsądnego, do tego z cojones?
Komentarze